Tasmanië

Na een maand door de woeste landschappen van Nieuw-Zeeland te trekken, waren we opgewarmd voor het volgende avontuur: Tasmanië… Een guur eilandje in een donkere uithoek van het Australische continent waar op sommige plaatsen nog nooit een mens is geweest. Er wonen in totaal 500.000 Tassie’s over een gebied dubbel zo groot als België. De helft woont in de hoofdstad “Hobart” . Een bizar stadje trouwens. Je wordt er minstens 20 jaar terug in de tijd geworpen. Hier regeren Bryan Adams en Bon Jovi nog over de hitparades, water in de kelder (lees: veel te korte broeken) is de mode en vele restaurants hebben nog maar net sanitaire voorzieningen aangelegd.
Voor ons was het rede genoeg om dat “hell-hole” zo snel mogelijk achter ons te laten en resoluut te kiezen voor de pure wildernis. Op naar de “tall tree walk” dus. De wandeling in het Zuiden van het eiland bestaat uit een systeem van hangbruggen dat zich een weg baant door de toppen van gigantische eucalyptus bomen, zo een 30-tal meter boven de grond (zie foto). Die nacht werden we voor het eerst geconfronteerd met het wispelturige klimaat. We kropen steeds dieper en dieper in onze slaapzak naarmate de temperatuur in ons tentje het vriespunt naderde. ‘s Anderendaags scheen de zon gelukkig terug en konden we genieten van een mooi zicht op Hobart en een autoritje naar de oude gevangenis van Port Arthur. Hier maakten we ’s avonds een fakkeltocht door de behekste ruïnes die ooit het grootste deportatiecentrum vormden van het Britse Gemenebest. De dag daarop konden we in het dierenpark kennis maken met een paar locals: kangeroo’s, walabi’s, roofvogels en de Tasmaanse duivel, die eigenlijk best wel schattig is.
Vervolgens reden we verder Noordwaarts langs de Oostkust richting Wineglass-bay. Tijdens een afmattende wandeling maakten we de bedenking dat “Lord of the rings“ evengoed in Tasmanië i.p.v. N-Z kon opgenomen zijn. Wat hier opvalt is dat de combinatie van eucalyptusbomen en bizarre rotsformaties uniek is aan Tasmanië. De natuur in Nieuw-Zeeland is dan wel adembenemend, maar lijkt in veel opzichten op een kruising tussen Schotland, de tropen en Patagonië.
Bij het uitrijden van het nationaal park werden we uit gewuifd door een Emu (een soort struisvogel (zie foto)) wiens interesse in ons minstens even groot was als omgekeerd.
De dag daarop konden we eindelijk eens wat uitblazen aan het strand van “Bay of Fires”. De Stille Oceaan lag aan onze voeten. In de namiddag reden we via watervallen en varenbossen (zie foto) door naar Launceston. Van daar uit zigzagde de baan richting DE attractie van Tasmanië: Craidle Mt. Een bijzondere berg die majestueus boven het landschap uitsteekt. De wandeling en de uitzichten waren geweldig, maar stilletjes aan pakten donkere wolken samen boven onze hoofden. Die avond viel de regen met bakken uit de lucht. Ons tentje, dat tot dan toe goed stand had gehouden, verzoop in de modder en regen. Kleddernat en moedeloos moesten we onderdak zoeken in de campingkeuken en ons tentje aan zijn lot overlaten. Na een korte, vochtige nachtrust met grote spinnen als onze bedpartners, pakten we onze spullen en maakten we ons snel uit de voeten richting het afgelegen mijndorpje Corina. Onderweg klaarde het gelukkig terug op en bevonden we ons plots midden in het gigantische “Tarkine Forest”. Een ondoordringbare wildernis waar, volgens insiders, de Tasmaanse wolf zich nog altijd schuil houdt. Algemeen wordt aangenomen dat dit dier, zo groot als een uit de kluiten gewassen labrador, uitgestorven is sinds 1930. Sommigen beweren echter dat er nog altijd een paar exemplaren rondlopen in dit deel van de Westkust dat zo waar nog desolater is dan de rest van het eiland.
Na een prachtige zonsondergang en lekkere wortelstoemp met worstjes was de moraal terug een beetje opgekrikt en konden we onze reis verder zetten richting Strahan. Na al onze kampeeravonturen, huurden we in Strahan een chalet om terug een beetje op adem te komen. Een TV, eigen douche en een groot dubbel bed doen wonderen. 2 dagen relaxen en onze batterijen waren terug opgeladen.
Onze volgende uitstap was een boottour op de Gordon River. De rivier kronkelt dwars door een oerbos dat geclassificeerd wordt als “Cold rainforest”. Nog nooit hadden we zo een feeëriek woud gezien, echt magnifiek. Voor de verandering was ik eens niet ziek geworden op de boot en dus nog fit genoeg om dwars door het Gordon-Franklin Wild River Reserve te rijden. Dit World Herritage reservaat is groter dan Wallonië en herbergt een paar van Tasmanië’s mooiste plekjes (zie foto’s: Frenchman’s cap tot Tasmaanse savanne).
Die avond kwamen we uitgehongerd en moe toe in een klein onooglijk dorpje: 4 boerderijen, 3 mesthopen en 1 café. Eens we het cafeetje binnenstapten, zaten we terug midden in de 80’s: de mannen droegen hun typische cowboy-hemden met bijpassende werkbotten, de kapsels van de vrouwen kon niet fouter en zelfs de portie vlees die we op ons bord kregen, was 2X groter dan wat men tegenwoordig voorgeschoteld krijgt op restaurant. We zwegen, aten en genoten van de sfeer …
De volgende dag reden we verder zuidwaarts richting Mt Field. Het laatste bastion pure natuur voor Hobart. Hier maakten we nog een fikse wandeling langs prachtige meren, rotsen en, jawel, skiliften. In de winter kan het hier stevig vriezen en sneeuwen.
Een schat aan foto’s rijker en een tent armer kwamen we die avond terug toe in Hobart. Na een lekkere fish & chips aan de kaai concludeerden we dat Tasmanië echt een unieke ervaring is. Een absolute must voor iedereen die de trip naar Australië maakt!
’s Anderendaags brachten we onze huurauto terug, deden we onze was en stapten we met een goed gevoel op het vliegtuig richting Melbourne. Op naar het grote, rode continent!!!!