Indonesië

Selamat datang Indonesia! Onze onderdompeling in de Zuid-Oost Aziatische cultuur kan beginnen. Door veelvuldig contact met de Indische bevolking is Indonesië gedurende lange tijd een hindoeïstisch en boeddhistisch land geweest. In de 15de eeuw bereikte de islam deze archipel en langzaamaan bekeerden alle eilanden (behalve Bali) zich tot de Islam (met uitzondering van Sulawesi en Flores waar ook christenen wonen, en Papua waar de mensen een meer animistische religie beoefenen). De soennitische moslims hebben Indonesië kunnen beïnvloeden omdat deze mystieke religie nauw aansloot bij het hindoeïsme. Tot op de dag van vandaag zijn de meeste inwoners van de eilanden moslim, wat Indonesië het grootste moslimland ter wereld maakt, en dat merk je onmiddellijk. De vrouwen lopen gesluierd rond, en af en toe zie je zelfs vrouwen die een boerka dragen (zie foto). Er is echter een duidelijk verschil in religiebeleving tussen de steden en het platteland. In de steden wordt een veel meer extreme vorm van de islam beoefend, terwijl op het platteland je zelfs weinig mensen met een hoofddoek ziet en de islam vermengd is met een meer animistische cultuur. Zo zie je maar dat zelfs de beleving van de Islam een modeverschijnsel kan zijn. Desondanks de islamreligie, raken de Indonesische vrouwen meer en meer geëmancipeerd en maken ze een belangrijk deel uit van de publieke samenleving. Veel vrouwen werken buitenshuis, zowel in de steden als op het platteland. Maar ondanks dat alles blijft de Indonesische cultuur een mannencultuur met veel macho elementen. Zeker in de toeristische sector werken vooral mannen, en is het dus moeilijk om in contact te geraken met de lokale vrouwen. Verder is de taal ook een grote barrière, maar toch hebben we geprobeerd om zo veel mogelijk van de Indonesische cultuur op te snuiven tijdens onze twee maanden reizen door deze archipel met het meeste aantal eilanden ter wereld.
Na aankomst in Indonesië wilden we Jakarta vermijden en daarom hebben we onmiddellijk het vliegtuig genomen naar Yogjakarta, de culturele hoofdstad van Java. Java is economisch gezien het belangrijkste eiland van Indonesië. In Yogjakarta wordt je meteen in het “echte” Java gedropt! Overal scooters, zware overbevolking, overal mannen met becaks (een fiets met een wagentje van voor waar je in kan zitten, zie foto), veel bedelaars en nog meer afzetters,… Dit is een Aziatische stad op zijn best! Maar dit werd allemaal (of toch grotendeels) goed gemaakt door het lekkere eten! We hebben genoten van de noodles, chicken curry’s, rijstmaaltijden en limoensapjes. Na lange tijd in Australië en de Pacific te hebben vertoefd, was dit een walhalla voor onze smaakpapillen! Na enige acclimatisatie aan de drukte en de hitte, hebben we de boeddhistische en hindoeïstische tempels in de omgeving van de stad bezocht. Indonesië is nu het grootste moslimland ter wereld, maar dat is het zeker niet altijd geweest. Voor de bekering tot de Islam was Indonesië overwegend hindoeïstisch en boeddhistisch. Borobodur, de grootste boeddhistische tempel ter wereld, is behoorlijk indrukwekkend. Het heeft 11 verdiepingen die allemaal leiden naar het “nirvana”, het boeddha zijn. Dat is een status waar je als boeddhist naar streeft, en waarbij je uiteindelijk verlost geraakt van je lijden. Door meditatie en zelfbeheersing wordt een mens zich bewust van zijn/haar sterfelijkheid en raak je verlost van het lijden dat veroorzaakt wordt door verlangen, haat en onwetendheid. Op de top van de tempel vind je verschillende stupa’s met boeddha’s erin, en elke verdieping van het tempelcomplex beeldt een episode uit van het leven van prins Siddharta, de prins die na lange meditatie tot de verlichting kwam en zo het nirvana bereikte. Deze prins kreeg later de naam Boeddha toebedeelt. Spijtig genoeg was er geen tijd voor zelfbezinning of meditatie aan het tempelcomplex. We werden constant lastig gevallen door Indonesische kindjes die foto van ons wilden trekken (eens iets anders dan dat wij de hele tijd foto’s van hun trekken!) en van tieners die via school naar de tempel gestuurd werden om hun Engels te oefenen. Iets wat wij zeker wilden stimuleren in een ontwikkelingsland als Indonesië waar het onderwijs zeker niet voor iedereen betaalbaar is. We hebben dan ook menige gesprekken gevoerd met deze tieners en ons kostelijk geamuseerd (zie foto’s). Verder hebben we ook het hindoeïstische tempelcomplex, de Prambanan tempels, bezocht waar we ’s avonds een theater spektakel hebben meegemaakt, het Ramayana ballet. Dit ballet vertelt het heldenepos van Rama, één van de reïncarnaties van de hindoegod Vishnu. Rama wordt aanbeden als de ideale mens: dapper, knap, trouw en vriendelijk. Hij is een grote held, een goede echtgenoot en een rechtvaardige koning. De apengod Hanuman, die Rama helpt om Ravana te verslaan, wordt zelf ook als een god vereerd. Na onze onderdompeling in het boeddhisme en hindoeïsme, zijn we verder naar het oosten gereisd, naar het Bromo NP. Daar heb je prachtige vergezichten op nog steeds zeer actieve vulkanen. We zijn daar een paar dagen gebleven, en het was aangenaam vertoeven op zo een 2300 meter hoogte. Een welkome afwisseling in temperatuur na de broeierige hitte van Java. Daarna hebben we de bus genomen naar Surabaya, waarna we het vliegtuig naar Mataram op Lombok hebben genomen. Op naar het tweede eiland in Indonesië!
In Lombok zijn we vrijwel direct naar één van de 3 prachtige kleine eilandjes gevaren, genaamd “de Gili’s”. Ze liggen als pareltjes voor de Noord-West kust van Lombok. Hier hebben we niet minder dan twee weken onze rugzakken in een hoekje van de kamer gezet, en niets anders gedaan dan eten, slapen, snorkelen, zonnebaden en lezen. We hadden na al die maanden reizen echt eens vakantie nodig, en we hebben er van genoten. Elke dag verse vis gegeten, een bintang gedronken (lokaal Indonesisch bier) en genoten van de spectaculaire zonsondergangen. Een paradijsje op aarde, alleen, je moet het delen met een hele horde andere toeristen. Wij hadden nog geluk dat we net voor het hoogseizoen daar waren, waardoor ons verblijf nog min of meer rustig was, en we dus ook goed hebben kunnen uitrusten. Tijdens ons verblijf op de Gilli’s hebben we ook afscheid moeten nemen van Stino alias De Blauwe alias SDB, die ons na 2 weken samen te reizen door Java en Lombok spijtig genoeg moest verlaten. Adieu, notre ami!
Na een relaxerende vakantie op de Gilli’s, hebben we het avontuur terug opgezocht. We vertrokken op een 5 daagse boottocht vanuit Lombok via Sumbawa, Komodo en Rinca naar Flores en terug. Het was een fantastische ervaring, en gelukkig voor Stijn was de zee niet te wild waardoor hij niet misselijk is geworden. We hadden een boot die we deelden met 12 andere toeristen, waarin je per twee een kajuit kan delen (zie foto). Het eten was heerlijk en de uitstapjes waren fantastisch. Elke dag snorkelen op plaatsen waar de mariene diversiteit de grootste ter wereld is, leidt tot grote euforie bij wat je ziet onder water. We hebben ook typische Indonesische dorpjes bezocht, wandelingen gemaakt op vulkaaneilanden, gezwommen in een waterval (zie foto’s), elke dag genoten van spectaculaire zonsondergangen, en uiteraard het hoogtepunt van de trip, de komodo varaan gezien. Dit is de grootste hagedis ter wereld die wel tot 3 meter lang kan worden. Niettegenstaande ze zeer sporadisch mensen aanvallen (met soms fatale gevolgen), is het meestal een gezellige bende reptielen. Deze varaan leeft enkel op Komodo en Rinca, en eet enkel vlees. Het valt vooral waterbuffels aan (zie foto), waarbij het de buffel bijt en dan wacht tot de buffel sterft aan de infecterende wonde. Een zeer slepende en pijnlijke dood dus. Overal op Komodo en Rinca zie je dan ook schedels van waterbuffels liggen die door de komodo varanen opgepeuzeld zijn. Behoorlijk luguber he!
Na onze boottocht hebben we na lang wikken en wegen uiteindelijk toch besloten om de Rinjani vulkaan in Lombok te beklimmen. De Rinjani is de tweede hoogste berg in Indonesië en van op de top heb je een prachtig uitzicht op een kratermeer met daarin een heel recent ontstane vulkaan (zie foto’s) en in de verte steekt enkel de Gunung Agong boven de wolken, de hoogste vulkaan in Bali. Zowel de Rinjani als de Agong zijn heilige bergen in het hindoeïsme en je kunt er op je tocht dus verschillende Indonesische Hindoe pelgrims tegenkomen. Wij hebben een driedaagse gedaan doorheen het nationaal park, waarbij je door een prachtige vegetatie wandelt en de top van de vulkaan constant voor je opdoemt. Het was een zeer zware tocht, des te meer omdat je op 3 dagen 2600 meter moet stijgen en dalen. Onze gids en wij tweetjes waren gelukkig goed geëquipeerd met degelijke wandelschoenen. De koks en de dragers daarentegen droegen al het eten en de bagage naar boven op plastieken teenslippers. Sterker nog, de bagage werd gedragen met bamboestokken op de schouders (zie foto). Heel primitief, maar volgens hun zeer efficiënt! Ongelooflijk toch, wat die mannen fysiek allemaal aankunnen! En je mag me geloven als ik zeg dat zij veel sneller de bergen over waren dan wij! Na de eerste dag wandelen en zo een 1800 meter gestegen te hebben, kampeerden we boven de wolken, met een prachtig zicht op de krater van de vulkaan, het kratermeer beneden en verschillende dorpjes in Lombok aan de andere kant van de richel. Na een weinig verkwikkende nachtrust in de tent (de matjes waren veel te dun), hebben we de daling ingezet richting het meer. Daar aangekomen had je een fantastisch uitzicht op de jonge vulkaan (zie foto), die volop actief is. We hebben hem zelfs twee keer zien uitbarsten!!! Na een relaxerende stop in de zwavelachtige warmwaterbaden (zie foto) hebben we opnieuw een klim ingezet naar de andere richel. Dat was een heel gevaarlijk en steil stuk waar je goed moet oppassen. Een aantal weken voordat wij er waren, was er namelijk een Italiaans meisje verongelukt. Eens boven had je wel een fantastisch uitzicht op de top van de vulkaan en op het meer met de kleine vulkaan beneden. Na een heerlijke maaltijd boven de wolken, zijn we ons snel in onze slaapzak gaan opwarmen. De volgende dag daalden we af naar de voet van de vulkaan en met stramme spieren en pijnlijke voeten maar toch volledig voldaan zijn we terug richting de zee gereden. In de dagen daarop zetten we koers naar Bali. We hadden veel inkopen te doen (mijn teenslippers hadden het begeven) en enkele Westerse behoeften te bevredigen. Daarvoor is geen enkel oord in Indonesië beter geschikt dan het commerciële Kuta beach. Meer van Bali hebben we spijtig genoeg op die paar dagen niet kunnen zien, want we moesten de vlieger op richting Sulawesi.
Sulawesi, een bizzar gevormd eiland in het noorden van Indonesië dat grenst aan de Fillipijnen, ademt één en al obscuriteit en isolement uit. Na een dagje bustrips te regelen en lekker vis te eten in de hoofdstad Makasar hebben we de bus genomen richting binnenland. Naarmate we dieper het heuvelland in reden leek het wel alsof we stukje bij beetje terug in de tijd gezogen werden. De baan werd slechter, de lucht grijzer en tekenen van menselijke aanwezigheid werden schaars. Na een zware busrit van 11uur kwamen we toe in Tana Toraja, een geïsoleerde streek omringd door hoge bergen, die bekend staat voor zijn gruwelijke dodenrituelen en uitzonderlijke bouwkunst. We konden er meteen een begrafenis ceremonie bijwonen van een man die 4 jaar geleden was overleden. De families moeten na de dood van een familielid al hun geld samenrapen om enorme “festiviteiten” (ja inderdaad, zoals in “feest vieren”) te financieren. Er worden ontvangstplaatsen en tribunes gebouwd, bergen eten gemaakt, maar boven alles worden er tientallen varkens en buffels geslacht (zie foto’s). We kunnen jullie verzekeren dat dit niet voor gevoelige zieltjes is. Varkens worden met een doeltreffende steek in het hart getroffen, maar de buffels moeten een zeer lange, wrede en onnodig pijnlijke lijdensweg afleggen. Iedereen heeft het recht zijn tradities en cultuur in ere te houden, maar hier zou Gaia toch wel een zeer vette kluif aan hebben. De wandeling die we in de namiddag maakten, leidde onze gedachten van deze lugubere taferelen gelukkig een beetje af. We hebben gewandeld door prachtige dorpen vol huizen met typische daken en prachtige rijstvelden (zie foto’s). Het was oogstseizoen en de rijst lag overal te drogen op de rotsen en langs de straat. Verder is het ook de moeite om in elk dorp de begraafplaatsen te bezoeken, die zoals bij ons niet in de grond zijn, maar in de rotsen. Om de doden te eren maakt de familie een pop die op hun dode familielid lijkt, en wordt dan aan de buitenkant van de rots gehangen (zie foto). Een heel aparte cultuur dus, die de Tana Torajanen er op na houden en één die zeer gericht is op het leven na de dood.
Na een aantal dagen in de bergen vertoefd te hebben, hervatten we onze busrit verder noordwaarts richting centraal Sulawesi. Hier werden een paar jaar geleden nog bloederige gevechten gevoerd tussen christenen en moslims. Hoewel het toerisme er nog niet is teruggekeerd, valt hier nu echter niets meer van te merken. We hebben genoten van de rust en de natuurlijke schoonheid van deze regio. We hebben watervallen bezocht en gezwommen in 1 van de grootste meren van Indonesië.
Via deze manier willen we graag een oproep doen aan de reizende medemens.“Bezoek gebieden die recentelijk een ramp (van welke aard dan ook) hebben meegemaakt; door het gebrek aan (bange) toeristen heb je de streek voor jou alleen, zal de lokale bevolking je met open armen ontvangen en betaal je lagere prijzen voor logement en eten. En boven alles, je draagt met je buitenlandse valuta een steentje bij aan de wederopbouw van de streek”.
Onderweg leerden we een nederlands/belgische familie (mama, papa, zoon en dochter) en de leutige Nederlander Wander kennen (inderdaad, niet Lander maar Wander). Deze laatste kon zijn vaderlandse liefde voor bitterballen en bami-schijven niet onder stoelen of banken steken als wij nog maar eens luidop droomden over onze belgische keuken. Samen brachten we een zalige tijd door op de exotische en zeer afgelegen Togean eilanden. Duiken, volleyballen, zonnen, poker, schaken en lekker eten waren de dagelijkse bezigheden. Maar aan alles komt een einde en na een paar dagen moesten we afscheid nemen van onze vriendjes en vriendinnetjes. ’s Avonds namen we een overbevolkte, gammele houten ferry (wiens voorganger 4 jaar geleden met man en muis was vergaan), en vervolgens een klein busje dat ons in het noordelijke tipje van Sulawesi bracht. Het was die dag Heleen’s verjaardag en iedereen in het busje zong luidkeels mee terwijl ze haar geïmproviseerde verjaardagskaarsje uitblies. Na een avondje bowlen voor haar verjaardag en een verkwikkende nachtrust maakten we de oversteek naar het eilandje Bunaken, bekend om zijn fantastische duikspots. Hier leerden we dan weer een Duits koppel kennen waarmee we samen een hele boel duiken hebben gedaan. Als gevolg van de vele duiken werd Heleen stilletjes aan een pro in duiken en liep ik een pijnlijke oorontsteking op, die gelukkig na veel antibiotica snel genezen geraakte. Tijdens de oversteek van Bunaken naar het vaste land hebben we spijtig genoeg weer een woelige ervaring meegemaakt, die deed denken aan onze fameuze boottocht in Vanuatu. Het was heel slecht weer, er waren gigantische golven en natuurlijk zaten we weer in een veel te klein bootje. Weeral wat extra “adventure points” er bij op . We hebben het lot dus weeral getart op de ruwe oceaan, en wederom wilde het dat we de kust bereikten. Dank u lot, want er zijn die dag op de zelfde route twee mensen gestorven die de zelfde oversteek maakten. Gelukkig is onze volgende halte Maleisië en daarna India, waar we niet aan de zee maar in de bergen gaan vertoeven, en dus minder kans hebben om door een gigantische golf opgeslokt te worden. Maar desondanks alles waren we heel tevreden van onze reis door Indonesië. Trimagasi Indonesia and hope to see you again some time!!!